Ps 102 (101), 13-14b. 15-16. 17-19. 20-21 (R.: por. 20b)

     Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię.

Ty Panie, trwasz na wieki, *

a imię Twoje przez wszystkie pokolenia.

Powstań i okaż litość Syjonowi, *

bo nastała pora, byś nad nim się zmiłował.

     Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię.

Albowiem Twoi słudzy miłują jego kamienie, *

żalem ich przejmują jego gruzy.

Poganie będą się bali imienia Pana, *

a Twej chwały wszyscy królowie ziemi.

     Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię.

Bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swym majestacie, †

przychyli się ku modlitwie opuszczonych *

i nie odrzuci ich modłów.

Należy to zapisać dla przyszłych pokoleń, *

lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.

     Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię.

Spojrzał Pan z wysokości swego przybytku, *

popatrzył z nieba na ziemię,

aby usłyszeć jęki uwięzionych, *

aby skazanych na śmierć uwolnić.

     Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię.

PEŁNA LITURGIA Z DNIA DOSTĘPNA W SERWISIE: liturgia.opoka.org.pl